De laatste tijd verlang ik regelmatig terug naar mijn kindertijd. Daarin kon ik mij stierlijk vervelen en verdwalen in mijn fantasiewereld. Zo had ik een schommel met uitzicht op een betoverend bos waarin ik vaak door de bomen zweefde, net als Pocahontas. Als ik in de zee zwom was ik net zo stoer als Ariel en ging ik graag op zoek naar Sebastiaan-krabbetjes.

Mijn favoriete Disneyfilms hebben wellicht invloed hebben gehad op hoe ik ‘onthaast’. Ik ben dol op de zee en water, en wandel graag over de uitgestrekte Veluwe. 

Als kind heb je geen haast en hoef je niks. Er wordt voor je gekookt, je wordt wakker gemaakt mag eindeloos ravotten in het bos. Overzichtelijk en fijn.

Nu ik zelf moeder ben, gun ik mijn zoon ook zo’n kindertijd waarin alle ruimte is om zich te vervelen en te verdwalen in zijn eigen fantasiewereld. Nu denk ik niet dat hij Pocahontas en Ariel als identificatiefiguren gaat hebben, maar het principe is hetzelfde. Ik hoop dat hij lekker gaat lanterfanten en zich soms eens lekker kan vervelen.  

Tegenwoordig hebben we zoveel haast en moeten we zoveel. Zo had ik laatst een heel karretje vol boodschappen. Achter mij zuchtte en kreunde een norse man met maar twee boodschappen. Meestal ben ik zo attent om te zeggen ga maar voor, maar deze man zuchtte gewoon te hard en er was geen oogcontact mee te krijgen. Ik kon het niet laten om ‘expres’ een gesprekje aan te knopen met de kassière en iets langzamer mijn boodschappen in te pakken. Puur om tegen beter weten in, de man een spiegel voor te houden. 

Soms kan ik dat gehaaste gedrag, waar ik zelf op zijn tijd weleens aan mee, mij aanvliegen. Want waar moeten we tegenwoordig zo nodig heen met z’n allen?

Ik ga dit weekend mij stierlijk vervelen en ik heb er nu al zin in. Stierlijk vervelen met een baby is best lastig, maar in mijn vrije uurtje ga ik lekker niks nuttig doen. Naar het bos misschien?

Fietsen is voor mij het nieuwe wandelen. Zelfs op een bewolkte dag vind ik het fijn. Het allergrootste voordeel is dat er geen vieze honden op je springen en ik dus de bijbehorende ongemakkelijke conversaties uit de weg ga. Fietsen is mijn nieuwe sportieve aangelegenheid. Het is vooral erg leuk als je het niet als vervoersmiddel ziet, maar puur voor een gezonde levensstijl.

Ook al word ik tig keer ingehaald door racefietsers, onderweg voel mij zowaar een van hen. Dat ik honderd keer langzamer ga, accepteer ik van harte. Ook ik maak endorfine aan, en dat werkt als een tierelier.

Toch naar buiten gaan in deze donkere tijden, daarvoor moet het uitzicht wijds en groen zijn, inclusief de aanwezigheid van water. Sinds ik in Stadshagen woon, ben ik binnen tien minuten bij mijn lievelingsnatuurgebied. De ruimte ervaren en kijken naar de horizon, dat geeft mij een intens gevoel van vrijheid. Vooral in de winter geven die plekken het gevoel even de wereld voor mijzelf te hebben. Heerlijk, gewoon in mijn achtertuin.

Nu heb ik het mijzelf moeilijk gemaakt. Ik heb mijn principes opzijgezet. Want door een mooie aanbieding en wat verjaardagsgeld ben ik overstag gegaan voor een enige echte mama e-bike. Nu waren zelfs financiën geen excuus meer. Wellicht had ik nog nee gezegd als de beste verkoper niet zo’n knap puppyhoofd had. Hij wist het te presteren mij ook een verzekering aan te smeren. Of lag dat aan het gratis slot dat ik daarbij kreeg? Want zelfs in een nette woonwijk zonder rochelende alcoholisten kan ik mijn sleuteltje niet erin laten zitten. Die tijden zijn echt geweest.

Tegelijk krap ik mijzelf achter mijn oor hoeveel er kan veranderen in relatief korte tijd.Van de drukste straat van Zwolle naar de meest rustige, waardoor ik regelmatig het gevoel heb ik dat ik vrijstaand woon. Van een Fiat 500 naar een Volkswagen Golf station. En van een afgetrapte studentenfiets naar een mama e-bike.

Man o man, nu nog de labrador. Maar dat gaat nooit gebeuren vrees ik. Of ik moet spontaan een scheiding aanvragen.