Zomaar een ochtend

Als ze op mijn mamadag regen voorspellen, kan ik soms heel onrustig worden. Niet naar buiten kunnen, dan zie ik soms elk uur op de klok.

Ik ben dol op zoontje lief, maar na drie uur binnen heb ik al het speelgoed wel gezien. Dan ga ik het liefste even de deur uit. Regen of niet, ik besloot met een vriendin ook met een dreumes toch maar op pad te gaan naar een mamacafé aan de andere kant van de stad. We gingen dapper op de fiets.

Het is ongelofelijk toevallig dat altijd precies op zo’n moment van weggaan er een volle luier om de hoek komt kijken. En vaak ook eentje van het allerergste soort. Hardnekkige ellende kan ik je vertellen.

Het mamacafé was een gezellige bende en bleek ook nog eens naast een Action te liggen. Dus daar moesten we natuurlijk ook nog even heen. 
 
En aansluitend ook krentenbollen kopen, want met een hongerige dreumes zorg ik altijd voor een snelle hap voor onderweg. Gegarandeerd minder vieze truien, plakkerige handjes en je kan zo’n bol ook nog eens overal consumeren. Ideaal. Maar hoe handig ook. Ik had ze nu net weer niet mee.

Het mamacafé lag weliswaar naast de winkel, maar ook aan hele drukke straat en ik was op de fiets dus had geen kinderwagen mee. Slim als ik ben besluit ik een winkelwagentje te regelen, want na een paar minuten peutersjouwen zeggen mijn armen ‘nu is het genoeg’.

Voor zo’n kar moest ik nog wel een eindje lopen. Dreumes laat ik bij vriendin in het café achter en ik haal snel een wagen. Aan mijn autosleutel had ik nog een muntje zitten, dus daar maak ik blij gebruik van. Enige verbaasde ogen keken mij wat raar aan, want waarom loop ik met een winkelkarretje een café in? Precies op dat moment valt mijn dreumes al klimmend van de bank en is een dikke bult rijker.

Een flinke krijsbui verder lopen we naar de Action en aansluitend koop ik krentenbollen. Midden op straat houden we een gezellige picknick met winkelkarretjes. Vriendin lief neemt afscheid en ik drop mijn winkelkarretje ergens in een steegje, want ja ik heb maar twee handen.

Ook al moeten we terug naar de andere kant van de stad, mijn dreumes vindt fietsen altijd leuk. Bijna thuis kom ik erachter dat mijn muntje inclusief autosleutel nog aan het winkelkarretje bungelt. Paniek.

Weer onderweg herhaal ik tegen mijzelf dat anderen weinig uithalen met mijn sleutel, omdat ze mijn auto niet snel zullen vinden. Terug bij de winkelkar is mijn dreumes in slaap gevallen en bedenk ik hoe ik de zware fiets kan dragen en tegelijk de kar terug kan brengen. Een onmogelijk situatie.

Godzijdank bungelt de sleutel er nog aan en besluit ik mijn mensenkennis te gebruiken en spreek ik een lieve meid aan. Of ze misschien voor mij het winkelkarretje wil wegbrengen. Gelukkig bestaan er nog lieve mensen.

Uiteindelijk ben ik extra moe en voldaan als ik eindelijk met mijn krentenbol op de bank plof en mijn dreumes lekker in bed ligt.