Met een slakkengang kabbelde het internet. De melkboer bestond nog. Twintig jaar geleden was het leven anders, overzichtelijker. De melkboer is ingeruild voor de pakketbezorger. Van die laatste herken ik inmiddels de motor van het bestelbusje. Dat zal vroeger het geval zijn geweest bij de melkboer.

De hoeveelheid informatie die we nu binnenkrijgen is niet te vergelijken met toen. Mijn uitdaging is om daarbij niet overspoeld te raken. Ik kan wel eens terugverlangen naar die kabbelende tijd. Neem alleen al het feit dat als ik online een pakketje bestel, ik ongeveer zes mailtjes krijg ik over het afhandelen, klaarzetten, onderweg zijn en het naderen van mijn brievenbus. Of het nu gaat om een groot pakket of een ieniemienie versie. Een of twee mailtjes was ook prima geweest. En als ik niet thuis ben, dan niet. Morgen weer een dag.

In haar boek vertelt Michelle Obama daar een mooi verhaal over. Een inspirerende en confronterende biografie trouwens. Zij is ontevreden over haar baan, want het is niet leuk genoeg. Ze besluit dit te delen met haar vader, die uit een generatie komt die niet kon kiezen welk werk ze wilden doen. Hij werkte in een fabriek omdat zijn vader en opa dat ook deden. Toen ze vertelde dat ze er over nadacht een andere baan te zoeken, zei haar vader: “Eerst het geld en geluk komt later”. Deze zin raakte me. Het deed me verlangen naar een tijd dat je geen keuzestress had en het leven wellicht overzichtelijk was. Gewoon naar je werk gaan, omdat het nu eenmaal bij het leven hoort en niet bezig zijn met of je wel genoeg verdient, voldoende wordt uitgedaagd, of het leuk genoeg is.  

Ik ken een man op leeftijd die vroeger melkboer was. Aan hem heb ik wel eens gevraagd wat hij zou willen worden als hij nu zou mogen kiezen. Nog nooit over nagedacht, was het antwoord. Ik vond mijn werk prima. Hij lachte er een beetje bij. Ik was onder de indruk. 

Toen melkboer nog een beroep was, waren de eisen minder hoog. Je kreeg geen zes mails, had zelfs nog nooit van een mail gehoord. Ook kregen mensen geen burn-out. De term bestond niet.
Soms wil ik terug naar de tijd waarin we vooral informatie verstrekten via de post en met een gewone telefoon. Dat ik dolblij was als ik een sms kreeg. Een welkome onderbreking van het spelen van Snake. 

Verandering is mooi en zou altijd blijven, maar of het altijd beter is? Dat vraag ik mij wel eens af. 

Het lijkt allemaal zo mooi. Een huis, een baby en een e-bike. Maar de werkelijkheid is soms om te zuchten, en klooi ik maar wat aan.

Nu ga ik hier niet klagen. Toch vind ik het lastig te verkroppen dat de oneerlijkheid van het leven op onvoorspelbare momenten opduikt. Want het leven is echt onvoorspelbaar. Zo had ik vandaag een huilbui, omdat Thijmen verrassend hard groeit. Hij zegt sinds kort ‘papa’ en ‘mama’, brabbelt erop los, kan al behoorlijk lang staan en heeft een obsessie voor karton en plastic. Hij ontdekt de wereld als een malle en wordt waarschijnlijk later karton-plastic-kunstenaar.

Thijmen is geen baby meer, maar een dreumes. Hoewel ik dreumes een afschuwelijk woord vind, snap ik nu pas echt wat Ali B. bedoelt met het sentimentele liedje ‘Terwijl jullie nog bij mij zijn’.

​Om nog meer te verdwijnen in de emotie heb ik dat liedje extra vaak afgespeeld. Wellicht ook omdat ik deze week weer werd geconfronteerd met verlies. Dan heb ik de neiging om meer controle te willen hebben en, best gek, dan vind ik ook opeens dingen leuk die ik anders vreselijk vind. Zo heb ik mijn huis als een malle schoongemaakt, zodat zoonlief gerust de vloer kan likken. Ook poetste ik zijn speelgoed een voor een schoon en bakte ik een appeltaart terwijl dat recept niet in mijn persoonlijke taarten top drie voorkomt.

Nu weer back in reality. De neiging om controle te hebben is nog hetzelfde, maar ik weet dat zoiets niet mogelijk is. Of, zoals Daniel Lohues zo mooi zingt:

’t Blef knooin
’t Blef knooin
‘Niets is ons te dol ‘
En we haolden vol
Mar het blef knooin