Vrijheid terug

Op foto’s zie ik mijn zoontje toen hij toen hij baby was. Ik ging met hem op pad zonder mondkapje en zat in een restaurant hutjemutje mijn broodje op te peuzelen. Wat een vrijheid. Dat is nog eens iets anders dan op de wereld komen in een pandemie.
 
Ik ben een rijk mens, kersvers bevallen van een wolk van een gezonde dochter. Maar wat een rollercoaster is het geweest, en nog steeds. Een baby is iets bovennatuurlijk moois, maar ook zo gigantisch kwetsbaar. Een tevreden spruit is het allermooiste cadeau dat ik kon krijgen. Het blijft voor mij onverklaarbaar en fascinerend dat zo’n wezentje in mijn buik heeft gezwommen en mij de komende tijd zo nodig heeft om in leven te blijven. 
 
Dankzij een terrorbevalling met liters bloedverlies kan ik voorlopig nog niet veel en ben ik beperkt in mijn vrijheid. Dat gaat elke dag weer een stapje beter. Ondanks de bloedarmoede voel ik meer vrijheid dan toen dochterlief in mijn buik zat. Ik kan nu letterlijk elk moment zien of het goed met haar gaat en dat geeft mij rust.  
 
Hoe dan ook, het is weer gelukt! Ik heb het geflikt. Opnieuw een wereldprestatie. Dat geeft ook opluchting. Yes, niet meer zwanger! Ik ben bevallen pjoeii wat een heerlijkheid. Het is klaar afgelopen. Ik ben er voor altijd vanaf (voor 99% zeker hehe). Die opluchting laat mij even alles vergeten. Ik kan huilen van dankbaarheid.
 
Zwanger zijn in tijden van het virus was namelijk intens en best vaak irritant. Ik miste de sushitent (ja dat kan je ook eten als je zwanger bent) en een zwembad om baantjes te trekken. Maar vooral het mentale aspect maakte het voor mij lastig. Door mijn overgewicht was de kans dat ik heel ziek kon worden van corona aanwezig. Op zich al een enge gedachte, met een baby in mijn buik nog pittiger.
 
Ik voelde mij de laatste weken voor de bevalling dan ook opgesloten in mijn eigen huis, omdat ik geen winkel meer bezocht. Ook al had ik waggelend waarschijnlijk geen energie om te gaan, het feit dat ik überhaupt niet de keuze had, maakte het verschil. Bijvoorbeeld om toe te geven aan mijn nesteldrang. Geen sokjes of plantjes voor de tuin. Rondneuzen in de Hema is online nu eenmaal niet hetzelfde.
 
Ondanks mijn hersteltijd heb ik alweer veel vrijheid terug. Allereerst ik kan weer normaal mijn schoenen aandoen en ik heb net weer genoeg energie om kort een winkel in te gaan met de auto Zonder afspraak nog wel. Heerlijk. Mijn tweede prik afgelopen weekend maakt dat gevoel compleet.
 
De afgelopen maanden met Corona heeft mij een spiegel voorgehouden. Overgewicht hebben is nooit leuk, maar in de pandemie zeker niet. Ik kwam mijzelf tegen. Ik wil weer gezonder en fitter leven. Dat heb ik mijzelf belooft. Dat had ik anders ook gedaan, maar door het virus kwam het extra binnen hoe belangrijk het is om gezond te zijn en dat ik daar zelf aan kan bijdragen. Die belofte ga ik hoe dan ook waarmaken aan mijzelf. Het feit dat ik nog maar kippeneindjes kan bewegen door mijn bloedarmoede maakt het er niet makkelijk op, maar we gaan ervoor. Ook al zijn het babystapjes.