Snel, sneller, snelst. Iedereen lijkt last te hebben van onrust. Zoals velen heb ik ook een YOLO-bucket-millennial-lijst. We lijken meer dan ooit bang om niet alles uit het leven te halen. Want, ja wat dan eigenlijk?

Omdat we zoveel meer prikkels binnen krijgen dan jaren geleden, lijkt het alsof alles mogelijk is. Toch willen we eigenlijk allemaal hetzelfde. Daarbij lijkt rust een luxe geworden. De ene persoon zoekt het in eenTiny house, de ander gaat op wereldreis in een camper en weer een ander zegt zijn baan op om voor zichzelf te beginnen. Niks mis mee. Als je daarmee vriendelijker naar de buitenwereld wordt, zeker doen zelfs. Want de onrust kan vriendelijkheid flink in de weg zitten. 

Ik vind echte rust in de natuur. Laatst had ik zo’n ultiem happinez-moment. Aristoteles zou trots op mij geweest zou zijn. ‘Verwondering is het begin van wijsheid’, in optima forma. 

Al weken moest en zou ik die ene mooie klaproos langs de kant van weg fotograferen. Steeds baalde ik weer als ik voorbij sjeesde en geen tijd nam voor de verwondering.

Op een dag besloot ik dat wel te doen. Het gevolg laat zich raden: ik genoot intens van die mooie klaproos langs de IJssel tussen wilde gele bloemen. Een voorbijvarende boot zorgde voor perfecte plaatje. Ik ging helemaal los met foto’s maken. Belangrijk detail: de bloemen in kwestie bloeiden aan de drukste straat in de wijk. Zo had ik bijna een frontale botsing te pakken. Een reeks flinke scheldwoorden haalden me abrupt uit mijn verwondering. Daar stond ik weer. In de haastige wereld. 

Klaprozen zien en er de tijd voor te nemen betekent ook dealen met anderen die opgefokt ergens heen moeten. Juist die mensen gun ik rust en verwondering. 
​
Vriendelijk zijn is geen eigenschap, het is een gewoonte. Die is soms wat ver te zoeken. 

Alles voor de voorpret. Al weken hou ik het weer in de gaten. Ook al is dat in Nederland niet te voorspellen. Het zag er slecht uit, dus ik heb mij verdiept in nieuwe bak- en kookrecepten. Je moet wat in 14 graden en regen.
 
Zoals dat alleen hier kan, worden de voorspellingen plots beter. Dat zet door. Volgens een van de weerapps krijg het weer zelfs een 9. Wat een geluk! Daarom stel ik mij romantisch voor dat we lekker kunnen uitslapen en luieren op het strand terwijl Thijmen lekker rondkruipt, afgewisseld met lange wandelingen aan zee.

De eerste realiteit dient zich aan als onze lieve peuter zich gewoon om half 6 meldt. Dat terwijl we hem bewust laat op bed hadden gelegd. Half 6 is behoorlijk ellendig, zeker in de vakantie.

Gelukkig gaan we die dag wel naar zee. Daar dient de tweede realiteit zich aan. Want blijkbaar hebben meer mensen dit idee. Massa’s mensen (vooral Duitsers) hebben zich verzameld om de Zeeuwse kust over te nemen. Vind dan maar eens een parkeerplek. Als dat wonderwel is gelukt, is mijn ideaal bereikt, want ik ga naar zee. Peuter in de rugzak en wandelen.

Daar druipt ook het laatste restje romantisch beeld uit mijn gedachten. Zo’n immense Noordzee is voor zo’n kleine peuter te imponerend. Hij zet het dan ook op een gillen.

Gelukkig kan hij een sessie in kinderstoel op een terras wel aan. Wat was ik blij met rozijntjes!

​Maar toch, we zijn wel op vakantie. Ik denk dat ik nog wat kan leren om op vakantie te gaan met kinderen. Maar sjonge, we kunnen weer op vakantie!

Wat een geluk, dwars door alle herinneringen heen hebben we het maar mooi gedaan en het was nog fantastisch ook.