De eerste maanden moest ik nogal wennen. Afgelopen december verhuisde ik met mijn man van een tokkiewijk naar een nette, keurige wijk. Eigenlijk is dat nog steeds wennen. Het echte stadsgevoel en de echte stadse types geven mij namelijk een bruisend gevoel. 

Mochten er Zwollenaren zijn die dit lezen: Ik bedoel van Diezerpoort naar Stadshagen. 

Zo woonden wij eerst aan een van Zwolle’s drukste straten, met vast entertainment voor onze deur. Het bankje pal voor ons raam diende als podium waar verschillende portretten graag de aandacht zochten. Zo was er het rochelende type. Deze beste man deed dat zo luid dat de hele buurt met een wijde boog om hem heen liep. Het ander portret was een alcoholist die passanten uitschold en daarbij taal gebruikte die ik hier niet herhaal. Ondanks haar verslaving nam ze consequent op een vaste tijdstip plaats op het bankje. Best knap. Zeer geestig om te zien hoe mensen daarop reageren. Ook hangouderen zaten er graag.
In de rokjesperiode beleefden die de tijd van hun leven.

Zwolle is nu niet heel erg multiculti, maar deze buurt kwam ervoor in aanmerking. Zo hadden wij een Turks gezin boven ons, en Jehova’s naast ons. Lekker rustig, want dan komen ze tenminste niet langs. Iets verderop bivakkeerden de kampers, die tijdens hun feestjes de hele buurt op Hazes trakteerden.
Voordeel daarvan was dat ik zonder make-up en in trainingsbroek naar de Jumbo kon lopen. Niemand die raar opkeek. Je viel toch niet op. 

Nu wonen we in prachtige degelijk buurt, in een groot huis met tuin. Maar een paar kilometer van de stad, en toch voelt het soms als een dorp. Na mijn bevalling had ik regelmatig geen zin om make-up te dragen. Lekker in mijn trainingsbroek naar de supermarkt. Dat valt op, want bijna iedereen loopt er tiptop bij. Als trainingsbroekdrager val je buiten de boot. Er zijn geen rochelende types en al helemaal geen speciale bankjes. Heb je een tintje? Ook dan val je op.
Nooit gedacht dat ik rochelende types zou gaan missen. En de Jehova’s? Die zijn alweer langs geweest. Dat dan weer wel.