Diepe zucht. Gezonde, lopende kinderen, die schattig ‘hoi’ zeggen. De wereld onderzoekend rondkijken en kunnen rennen, schreeuwen, dansen, zingen, schaterlachen. Harde realiteit.

Mijn allerliefste zoon heeft twee keer voor zijn leven gevochten. Hij is er nog, maar hoe zijn toekomst eruitziet, weet niemand. Onze liefste is niet in een hokje te stoppen. Artsen weten het niet.
Nog nooit had ik tegelijk zoveel pijn en zoveel vreugde in een week. Duizend vragen komen in mij op. Kan ik ooit nog op vakantie? Kan ik ooit nog normaal leven? Kan ik ooit nog gelukkig zijn? Heb ik nog een eigen leven?

Kan Thijmen ooit lopen, zingen, lezen, schrijven, proeven, van eten genieten? Heeft hij kwaliteit van leven, en wat is dat eigenlijk? We werken keihard voor een paar keer vakantie per jaar, is dat levenskwaliteit? Of is kwaliteit dat ik mijzelf nog kan ontwikkelen, en het ouderschap mag combineren met een carrière?

Maar wil ik dat? Ik heb nog nooit zo gevoeld dat ik leef als in de afgelopen weken. Tussen hoop en vrees lijkt alles in het niet te vallen. Als ik bij mijn lieve zoon ben, dan voel ik dat ik leef, dat ik adem en ben ik in het hier en nu. Daar kan geen wereldreis tegenop. Ik voel mij de rijkste vrouw op aarde want ik mag het mooiste en moeilijkste beroep op aarde uitoefenen: jouw mama zijn.

Zullen we samen de wereld laten zien hoe mooi het is dat we ademen, dat we leven?

Sinds ik moeder ben, gaat er een nieuwe wereld voor mij open. Opeens hoor je bij het hokje ‘mensen met kinderen’.

In de wereld ‘met kinderen’ heeft iedereen zijn eigen manier en kan je zomaar overspoeld raken door de vele gratis meningen, vaak over opvoeden.

Neem alleen al de keuze voor een kinderwagen. Daarvoor paste ik de gouden tip van een vriendin toe. Eerst de Prénatal binnengaan en daar een voorkeur krijgen voor een kinderwagen. Aangezien mijn man twee meter is en wij een grote baby verwachtten, had al snel een favoriet. Niet alleen de lengte is fantastisch, ook mik ik er voor drie dagen boodschappen in. Een groot voordeel.

Een ander pluspunt is de band die het schept met duwers van dezelfde soort wagens. Menig gesprek deed zich al voor. In de trant van “Och man, fijne wagen hè, heerlijk... Ja, we hadden hiervoor een andere. Die krijgt vanwege het rijden echt een tien, maar in deze kan je veel meer boodschappen kwijt. Dat is ook zeker wat waard, dus deze krijgt een negen.” Dat soort gesprekken.

Het botst wel met mijn streven naar authenticiteit. In de wijk waar ik woon, val je gewoon op als je niet met zo’n decadente wagen loopt. Verbondenheid ten top, kan ik je zeggen. Je voelt je meteen een stuk minder individualistisch. Heerlijk hoor, lekker opgaan in de menigte.

Als moeder ben ik ook een goede observator geworden. Voorheen keek ik geen moment naar mensen met kinderen. Ik verafschuwde ze zelfs. Bijvoorbeeld als er een gezin naast mij kwam zitten. Ouders die lekker op hun kinderen gericht zijn en geen oog hebben voor de medemens. Wegkijken kon ik ze!

Nu is dat omgedraaid. Ik zit regelmatig met mijn baby op het terras en krijg dan boze blikken toegeworpen: “Oh nee hè. Daar gaat mijn rust.”

En sinds ik een baby heb, durf ik alleen met de wagen op een terras te zitten, want met een baby zit je niet meer echt alleen. Fantastisch vind ik het. Je hebt veel meer aanspraak. Tegelijk voelen mensen zich vrij om opvoedingsadviezen te geven. Geoorloofd of ongeoorloofd. Populair daarbij: oma’s die mij de hemel in prijzen omdat ik “lekker al ondernemend ben. deden wij vroeger ook. Worden ze hard van”.

Ook kijk ik graag hoe ouders een kind opvoeden. Of ze er relaxt bijlopen, welke type ouder ze zijn en - uiteraard - welke wagen ze hebben.

Als er een spelshow voor kinderwagens bestond, wie het snelst van veraf een kinderwagen kan herkennen, dan maakte ik denk ik best een kans om te winnen. Misschien was ik wel miljonair.