Een jaar later 2.0

Vandaag precies een jaar geleden bevond ik mij ergens tussen hoop en vrees. Mijn vorige column ging daarover en lees ik nu anders. Hoe mooi het ook was.

Toen ik dat schreef waren er, zo leek het, geen donkere wolken aan de horizon. De neuroloog noemde het herstel van onze zoon eindelijk een wonder. Die woorden had hij nog niet eerder gebruikt. Ik kon de beste man wel knuffelen. Als ik nog vuurwerk in mijn schuurtje had liggen, dan had ik dat zeker afgestoken, zo blij was ik.

Nu is er helaas wel een donkere wolk. Er bestaat een kans dat hij aan een oog slechter ziet. Dat kan nu nog niet worden vastgesteld.

Heel even durfde ik weer te geloven dat onze zoon helemaal gezond zou worden. Daar kan ik mij nu niet meer aan vasthouden. Die vanzelfsprekende ontwikkeling is mij afgenomen, en komt niet meer terug. Dat is soms moeilijk te behappen. De toekomst zal het moeten uitwijzen. En dat geeft verdriet. Ik heb geen zin om dat te verbergen of te doen dat ik ieder moment dankbaar ben. Soms lukt dat even niet.
 
Verdriet hoort erbij in het leven. Zo rouw ik om het feit wat een jaar geleden allemaal is gebeurd, maar ben ik toch ook intens dankbaar dat onze zoon loopt en dat we weer op vakantie durven en willen. Wat een wonder!

Een proces dat nu, een jaar later, extra naar boven komt. Dat is eigenlijk nooit klaar. Ik draag het altijd met mij mee. Dankbaarheid en rouwen kunnen blijkbaar heel goed naast elkaar bestaan. 

De vele donkere wolken die er een jaar geleden waren, zijn ingeruild voor zonlicht. En wellicht blijft er een donkere wolk hangen.

Dan heb ik voor altijd een extra zintuig ontwikkeld dat mij helpt te overleven als er slecht nieuws komt. Ik kan proberen controle te willen, maar die heb ik niet. Leven in het hier en nu geeft mij, vaak genoeg, een bijzonder en dankbaar gevoel voor het vele zonlicht in mijn leven. Het had zoveel minder kunnen zijn.

Als een leeuwin zal ik mijn zoon beschermen en alles eraan doen dat hij de wereld leuk en avontuurlijk gaat vinden. En vooral dat we mogen genieten van het leven van vandaag.

​Groetjes uit metropool Lutjewinkel!