​Succesvol afvallen, dat valt niet mee. Iedereen die het gedisciplineerd lukt, verdient respect. Ook social media en alle vrouwenmagazines staan vol met dergelijke verhalen. Met als grootste succesfactor hoeveel kilo ze zijn afgevallen. Op het oog prachtig en inspirerend. Toch blijven belangrijke aspecten onbesproken. Hoog tijd om aandacht te vragen voor deze terugkerende irritaties.

Om meteen maar te beginnen met het walgelijkste deel van het genre: de toen en nu-foto’s. Toen was ik zo lelijk, en zonder die kilo’s mag ik er daadwerkelijk zijn. Werkelijk?

Interessante vraag daarbij: dieet je helemaal voor jezelf, of toch voor anderen? Als het eerste waar is, dan heb ik veel waardering voor je. Daar voeg ik aan toe dat je er zoveel kilo geleden ook al mocht zijn. Dat heeft niks met gewicht te maken.

Dan de manier waarop erover het thema gepraat wordt. Vaak een toon die niemand verder helpt. De lezers van de dieetrubrieken worden verplicht zichzelf te pijnigen. Jouw ‘toen’ voldoet niet aan het plaatje, ga eens afvallen. De boodschap is ‘zo mag je er niet zijn’. Wat voor gevoel geeft het mensen met overgewicht als ze zo’n foto zien? Ik kon daar erg onzeker over worden.

Misschien nog wel belangrijker: op deze manier kan overgewicht niet worden aangepakt. Het maakt het zelfs erger. Ik mag er nu niet zijn, pas als ik twintig kilo lichter ben. Dat is niet vol te houden. Helaas, heb ik dit in het verleden te lang gedacht, maar ik ben er helemaal klaar mee.

Hoeveel iemand ook weegt, het maakt, net als bijvoorbeeld huidskleur, niet uit. Je mag er hoe dan ook zijn. Met al je vetjes en oneffenheden. Jezelf mooi vinden begint bij jezelf te gunnen nu gelukkig te zijn. Met wie je bent en ook met je lijf. Ook al ben je nu nog te dik, je mag net als ieder genieten van het leven.

​Ik vind het heerlijk dat ik niet meer elke vakantie bezig ben met mijn vetrollen en ik gewoon op de vakantiefoto’s sta ondanks mijn hangende armen. Het zou toch jammer zijn als mijn zoon later vakantiefoto’s terugkijkt en zich afvraagt of ik wel mee was. Zonde als je het mij vraagt. 

​Sommige van jullie weten het al, maar ik werk aan een boek. Over dik zijn, en dan vooral over  vooroordelen of zelfs discriminatie. De komende tijd vind je hier dan ook mijn columns over body-shaming en gelukkig zijn met je lijf.

Het is een onderwerp waar veel over gesproken wordt. Laatst poseerde Linda de Mol in bikini op de cover van haar eigen blad. Met haar, naar eigen zeggen, niet perfecte lijf. Hoe tof is dat? Tegelijk valt er veel meer over te zeggen. Reden genoeg om aan deze strijd regelmatig een column aan te wijden. 

En wat vind jij? Laat het vooral hieronder weten. Ik ben benieuwd naar jouw reactie.

Opeens mochten we. Een paar maanden geleden had ik niet verwacht dat onze vakantie door zou gaan. Voor het coronatijdperk hadden we op AirBnB de knoop al doorgehakt. Na een online dwaaltocht ging de zomervakantie naar een sfeervolle vrijstaande gîte op het Normandische platteland. Inclusief ruime tuin en schommel. Verlangend keek ik ernaar uit om heerlijk te ontbijten met verse baguettes en andere lekkernijen uit zo’n pittoresk bakkertje. En niet te vergeten de macarons, wijn en goed eten. Uiteraard op een zonnig terras.

Het is sowieso mijn ideaal: een vrijstaand huis ver weg van de drukte. Op die manier kom ik echt tot rust en kan onze dreumes rondrennen, zodat hij vervolgens hopelijk goed slaapt. Het bleek een schot in de roos. Zoonlief kreeg genoeg beweging en vond het heerlijk.

Toch moest ik ook even slikken. Mijn terrasdroom werd al snel ruw verstoord. Zoonlief kan niet al te lang stilzitten. Maar dat niet alleen, de Fransen hanteren openingstijden die voor ons niet bleken te werken. De restaurants serveren eten aan het begin van de middag en ’s avonds vanaf een uur of zeven. Precies zijn bedtijd. Vaarwel terrasdroom. Dat bleek uiteindelijk verschillende voordelen te hebben. Dat begint in de portemonnee, want de pandemieprijzen in de horeca waren geen grap. Ook verschillende producten in de supermarkt trouwens.

Over de supermarkt gesproken, ook mondkapjes maakten het een vakantie om nooit te vergeten. Als ik naar een toilet of de bakker ging, in alle overdekte gelegenheden moesten die dingen op. De eerste dag heftig en bizar, daarna raak je er snel aan gewend. Het nieuwe straatbeeld.

Die bedekking van mond en neus is om een andere reden nog een handicap in de horeca. Vanuit de verte a werd ons al snel duidelijk dat men afstand houden niet belangrijk vindt. Frankrijk hanteert een afstand van een meter, maar zelfs dat vonden etablissementen en hun bezoekers een rekbaar begrip. Tafels en stoelen staan hutjemutje en gasten vinden het mondkapje belangrijker. Want dat is toch de bescherming? Wij trekken onze conclusie en lopen verder.

Hoe irritant ik het doorgaans vind dat zoonlief dagelijks stipt om half zeven wakker is, nu was dat juist ideaal. Door overal vroeg te zijn konden we de drukte vermijden en hebben we nog behoorlijk veel kunnen zien en kunnen genieten van al het moois wat Normandië te bieden heeft. En op tijd weer terug in de tuin van onze gîte.

Maar toch verlang ik ook wel weer naar die anderhalve meter en kijk ik ernaar uit om op het terras te zitten waar de tafeltjes ver genoeg uit elkaar staan en horeca het eind van de middag al eten serveert. En het mondkapje? Ik twijfel of ik die oplaat als ik boodschappen doe, want dat ben ik nu toch al gewend.