|
De afgelopen weken ben ik ons land meer en meer gaan waarderen. Ik ben dankbaar hoe wij onze zorg geregeld hebben en de vele kansen die wij hier kunnen krijgen.
Die echte trots ervaarde ik tot nu toe vooral tijdens de gloriejaren van het Nederlandse voetbal. Maar laat ik daar nu net iets minder mee hebben. Zo waren de eerste dates met manlief tijdens de WK-periode. Iedereen zat in Groningen binnen voetbal te kijken, zo hadden wij een stad en een heel Noorderplatsoen voor ons alleen. Niks zo romantisch. Je hoorde aan het gejuich en oorverdovende stiltes vanzelf wel hoe de vork in de steel zat. Iets minder blij was ik op Mallorca, tijdens de finale die Nederland verloor van Spanje. Met een vriendin liep ik in een oranje T-shirt. Nog nooit wachtte ik zo lang op een taxi. Toch mogen we naar mijn mening best wat trotser zijn op ons land. Beste koning, via deze weg wil ik graag wat nieuwe nationale dagen erin gooien: De nationale We-vieren-dat-we-een-zee-hebben-dag. Hoe grijs de zee ook is. Niks zo heerlijk als onze zee. Lekker met de blote voetjes krapjes zoeken, struikelen over een kwal en wegdromen in de duinen. De nationale Kaasdag. Man o man, onze kaas. Op deze dag mag je alle kaassoorten gratis proeven. In de hemel ben ik dan. De nationale Botendag. Iedereen kan ergens in zijn of haar buurt een gratis fluisterbootje huren om te varen. gezellig door ons minilandje varen. Dat is nog eens een leuke verbondenheid. De nationale Gehandicaptendag. Laten we vieren dat wij in Nederland vinden dat iedereen een kans verdient. De kansen en mogelijkheden die we hier hebben zijn soms hartverwarmend. Na alles wat we hebben meegemaakt met onze zoon, ben ik extra blij dat hij, als dat nodig is, kansen krijgt om het beste uit zichzelf te halen en mag genieten van het leven. Hoe hij zich ook gaat ontwikkelen. De nationale Verpleegkundedag. In de ziekenhuis-hop-on-hop-off-tour die ik de afgelopen weken heb gekend, heb ik ongelooflijk veel respect gekregen voor de verpleegkundigen. Wat een helden zijn dat. En hoe ontzettend terecht is dat ze pleiten voor hogere lonen. Het is wonderbaarlijk dat ze ondanks de lage lonen nog zoveel liefde en passie voor hun vak kunnen opbrengen.
0 Comments
Hé, hoe was jouw vakantie? Ja prachtig, zo mieters om onze zoon op te zoeken in Japan en daarna door te vliegen naar Australië. Zucht.
Ik hoef niet per se naar Japan, maar dat wij misschien nooit als gezin zulke reizen maken vanwege de epilepsie van onze zoon, geeft een steek van pijn. Niet dat ik bang ben om iets te missen. Momenteel wil ik vooral graag en lang in onze bubbel blijven, gezin zijn met z’n drieën. Die bubbel die had ik ook toen Thijmen net geboren was. Ik liep toen als een kip zonder kop rond, alles was nieuw. Mijn wereld groter maken ging in hele kleine stapjes. Van 90 meter naar 300, naar 900 en verder. Zo voelde ik mij ook toen we met Thijmen thuiskwamen van onze “kampeertocht “ziekenhuis. Ik was even vergeten hoe ons huis ook alweer voelde, mijn eigen bed lag en hoe de piano klonk. Een vreemde in mijn eigen huis. Wat je ook hebt als je terugkomt van een kampeervakantie. Je hebt drie weken midden in de nacht met je pleerol over de camping geslopen en bent dan een blij ei als je thuis voor het eerst op je eigen wc zit en niet meer met zo’n wc-rol hoeft te lopen. Ik geniet intens van onze zoon, hij geeft ons veel vrolijkheid. Het is net of ik elke stap heel bewust zet. Een godswonder dat ik ons vertrouwde wandelingetje naar het winkelcentrum weer maak (uiteraard zonder make up en in joggingsbroek). Ik geef Thijmen 300 keer meer kusjes geef en knuffel hem bizar veel. Onvoorwaardelijke liefde, maar ook zorgen die niet ophouden. Tranen die op de meest onverwachte momenten stromen en een extreem verliefd gevoel dat ik regelmatig beleef als hij schaterlacht. Alles is zo intens, elke stap vooruit is driedubbel een feestje waard. Maar alles opnieuw ontdekken en in een onzekere wereld terechtkomen zonder handvaten voor de toekomst geeft mij ook het gevoel dat ik bijna val in een diep ravijn. Hoe vind ik weer grond onder mijn voeten? Die vaste grond die ik voor deze gebeurtenis had lijkt zover weg. Maar ook geen beginnen aan, omdat ik weet dat ik op zoek moet naar een andere soort grond. Hoe blijf ik dan staan? Waar richt ik mij op? Momenteel geeft muziek veel houvast. Maar ook de dingen blijven doen die ik deed. Afgelopen dinsdag ging ik samen met manlief naar de film Winnie the Pooh (ik mocht kiezen). Een wijs citaat van een gekke oude beer: ‘What day it is’, asked Pooh. ‘It’s today’, squeaked Piglet. ‘My favorite day’, said Pooh. |
Archieven
Juli 2021
|
RSS-feed