Ik wandel of fiets het liefst met muziek op. Zijn de beats pakkend genoeg? Dan voldoen ze aan de eisen van mijn persoonlijke afspeellijst Esther 3.0. En ben ik nummers zat, dan ga ik weer opzoek naar andere.

Laatst verdwaalde ik in die zoektocht. Of eigenlijk in de melancholie. Onder andere in klassiekers van Destiny’ s Child. Daarna volgde Onderweg van Abel en R U kiddin’ me van Anouk. Heel even stond ik weer tussen tieners in trainingsprakken van Australian en Cavello. Met verderop skaters, alto’s, en gekleurd haar. 

Toen ik verder droomde zag ik dagen waarin ik TMF keek en ik daardoor de clip van Anouk nu nog uit mijn hoofd ken. Hoedje, gouden tand, een duikplank waar ze vanaf sprong. Stoer vond ik dat.

Om een beetje bij te blijven heb ik muziek van Maan en Kriss Kross Amsterdam toegevoegd aan mijn lijst. Daarmee zat ik vanmorgen te swingen op de fiets. Een dubbele nostalgie, want Onderweg van Abel heet nu Verleden tijd en mijn ultieme ‘ik wil een vriendje liedje‘ van Nelly en Kelly Rowland heet in plaats van Dilemmanu Blijf bij mij. Uitgevoerd door Maan en Ronnie Flex. En niet te vergeten Whenever wherever van de zingende geit Shakira blijft ook gecoverd door Kriss Kross Amsterdam. Na-apers en plagiaat? Ze worden er vast stinkend rijk mee. En de huidige jeugd maar denken dat ze zo origineel zijn.

Hoe dan ook, je had mij moeten zien gaan op mijn fiets. Als ik naar een concert van Kriss Kross zou gaan, zou ik denk ik raar worden aangekeken. Ik ben de jeugd ontgroeid. Het is niet anders.

Toch voelde het ergens ook vreemd, swingen op muziek waarvan je eigenlijk weet dat je te oud bent. Maar hè ik had dubbel nostalgie.

Gelukkig mag ik tegenwoordig meezingen bij de muziekles van mijn zoontje.
Op een grote paddenstoel en In de maneschijn zijn hits die vergaan nooit.

Ben wel reuze benieuwd of mijn zoon later ook naar concerten gaat met liedjes waarin ik ook swingde in mijn jeugd. Dan zeg ik Hè dat liedje ken ik en hij zegt dan vervolgens ‘nee mam dat kan helemaal niet daar ben je veel te oud voor’.

En dan hou ik mij wijselijk stil. Want dat doe je als moeder.

Voor het eerst in mijn leven snap ik kampeerders. Na twee weken afzien intens dankbaar zijn met een stromende wc, weer een toiletrol binnen handbereik, en niet te vergeten een fijn bed.

Ik ben verzot op Airbnb. Uren op zoek naar dat ene plekje, weg van de massa. Midden in de natuur, met een goed bed. Alle luxe om eens goed in onze gezinsbubbel te zitten. Dat lukte deze zomer aardig. Op een boerenerf met zeeën van ruimte. Mekkerende schapen maakten mij ’s ochtends wakker en ik kon eindeloos verdwalen in de typische Nederlandse wolkenluchten. Daarin probeer ik nog steeds figuren te zien. Iets wat ik uit mijn kindertijd heb meegenomen en gewoon nog steeds doe.

Eenmaal weer thuis had ik even nodig om mijn gevoel ’Ik ben dankbaar voor ons huis’ terug te vinden.

Onze tuin voelde opeens als een postzegel en ik overtuigde mijzelf ervan dat alleen inwoners van Amsterdam een kleinere tuin hebben. Waarom koos ik vrijwillig voor wonen in de massa? 

Dan kampeerders. Die zijn naar mijn idee alleen maar dankbaar als ze weer thuis zijn. Alles voelt als luxe. Je bent dankbaar voor je geweldige huis. Terwijl ik dagen op Funda rond scrol op zoek naar vrijstaande huizen.

Al snel kom ik tot de conclusie dat die alleen haalbaar zijn als we de loterij winnen. Of als we verhuizen naar Musselkanaal.

Postzegel of niet, inmiddels is dit natuurmeisje, die eigenlijk ook gewoon een stadsmeisje is, gewoon weer dankbaar voor de massa.

Ik kan wel binnen tien minuten sushi eten als ik dat wil. Dat dus.