Hoe goed ik ook probeer om altijd maar gezond te eten. Het wordt mij heel moeilijk gemaakt. Bijna altijd komt er een supermarktmoment waarop het niet lukt.

Interessante vraag die ik heb: in hoeverre bepalen de grootgrutters hoe goed of slecht wij eten? In deze tijd van overdaad aan keuzes is er erg veel verleiding. Een onschuldig rondje door de filialen van onze machtige winkelketens is bijna een oneerlijke strijd met de calorieën.
 
Ik vraag mij wel eens af: zijn er supermarkteigenaren die ook genen bezitten in de categorie ‘ik kom heel snel aan en ik moet altijd opletten, anders word ik vierkant’? Kunnen ze zich inleven in de wilskrachtspier waar ik constant de over moet beschikken?
 
Die oneerlijkheid heeft mij erfelijk getroffen. Ik kom snel aan en dat is kak. Daarnaast ben ik een impulsieve eter. Met alle emoties die een mens beschikt kan ik telkens wel een manier vinden om het te vieren met eten. Geen fijne combi.
 
Zo komt er een moment dat mijn wilskracht spier op is. Onvermijdelijk. Helemaal omdat juist vet en zoet voedsel het talent bezit om er van alles mee te kunnen vieren. Hetzij een week perfect koolhydraatarm koken, of de ongesteldheidschocola. Daarin voorziet een Elstar bij mij niet. 
 
Eind augustus liggen de pepernoten in de schappen. Ik neem mij elk jaar voor om pas op het heerlijk avondje daaraan te gaan of mijn eerste Tony Chocolonely-chocoladeletter te nuttigen. Maar telkens kom ik tot de conclusie dat het niet gelukt is. Dat ik al vanaf eind augustus moet zigzaggen door de winkel om de extra schappen met truffelpepernoten te ontwijken, is wat mij betreft absurd.
 
Dan heb ik het nog niet eens gehad over kerstkransjes en paaseitjes. Het is het hele jaar feest. Mocht het desondanks wel lukken om pas op Goede Vrijdag eitjes te nuttigen, dan kan ik die ellendige zakjes nergens meer krijgen.
 
Lieve supermarkten, stop met overschot aan eterij. Kunnen jullie met verleidingstactieken niet inzetten op de vergeten groenten of broccolispaghetti?

Zou het klooster wat voor mij zijn? Na aanleiding van mijn vakantieliteratuur heb ik mij kort verdiept in een kloosterweekend. Zo eentje waar niet gesproken wordt. Het was het resultaat van het lezen van het nieuwste werk van monnik Haemin Sunim. Hij liet mij dromen en wakkerde zowel mijn nieuwsgierigheid flink aan.

Niet al mijn vakantieliteratuur was zo diepgaand. Ik voel me juist aangetrokken tot tegenstellingen. Naast ‘Dingen die je alleen ziet als er je er de tijd voor neemt’ van deze monnik ligt de Linda, en naast Flow magazine ligt het boek met de titel ‘wat zou Aristoteles doen’.

Halverwege deze stapel las ik een interview met Roxanne Hazes, over het feit dat ze dertig kilo was afgevallen. Niet voor haarzelf, maar omdat ze graag een moeder wilde zijn die achter haar kind wilde aanrennen. Voordien was ze namelijk een moeder die alleen maar op de bank lag en niks ondernam. Hoe goed mijn rust ook was aangewakkerd door de beste monnik, ik kon er niet omheen dat die zin mij wel wat deed.
 
Ik weet heus wel dat zoiets uitvergroot wordt en dat ze echt niet de hele dag op de bank ligt. Echter is het soms niet verkeerd om getriggerd te worden en na te denken waarom mij iets raakt. Het zal wellicht zo zijn dat ik minder hard achter zoonlief aanren en meer hijg en zweet, toch ik doe het wel. Mijn uitdaging daarbij is om mij niet te laten meeslepen door alle vooroordelen en discriminatie. Daar had Roxanne het nog niet eens over.

Na het lezen ga ik niet radicaal diëten. Daar geloof ik niet meer in. Maar ik verlang er wel naar om mij wat fitter te voelen. Hoe fijn wandelen of fietsen op een e-bike ook is, een flinke conditie krijg ik er niet echt van. Nu de herfst er weer aankomt ga ik als een dappere dodo mij weer in de wereld van de koolhydraatarm voedsel wagen.

En dat klooster? Voorlopig hou ik het even bij het zoeken ernaar.