Deze dagen ontkom ik niet aan bezinning op het voorbije jaar. De afgelopen tijd beleefde ik al veel van zulke momenten. Toch is in december alles op de een of andere manier intenser, heftiger, mooier maar ook pijnlijker.
 
Mijn Top 2000-stemlijst was nog nooit zo emotioneel. Tranen met tuiten heb ik gejankt toen ik die opstelde. Wat is muziek toch heerlijk.
 
Een bewogen jaar was het. Met nog veel onzekerheid over onze zoon. Er zijn wonderen gebeurd, hele grote. De tranen zijn nog niet op en zullen blijven komen. Dat is moeilijk uit te leggen. Inmiddels ben ik ook dankbaar, bijvoorbeeld dat ik geloof dat Thijmen mag gaan lopen. Tegelijk merk ik dat ik ongelooflijk verbaasd hoe het leven verloopt. 
 
Ik ben niet meer dezelfde. Thijmen laat mij elke dag anders naar het leven kijken. Ook al zou ik met Thijmen en manlief nog naar verre oorden kunnen, dat hoef ik niet eens per se meer. Die onrust is weg. Het gevoel om iets te missen, dat je maar een keer leeft en dat je alles uit het leven moet halen. Dat geeft rust.

Het leven gaat anders dan je wil, ook al lijkt het misschien niet zo. Confronterend dat ik deze levenslessen nu al moest leren. Dat had ik graag nog een aantal jaren uitgesteld. Het leven is niet maakbaar en is best vaak moeilijk, ook al willen we dat liever ontkennen.

Het allerfijnste woord van 2018 voor mij is dan ook veruit verkneukelen. Helemaal in deze donkere tijden. Het enige wat ik wil is elke dag als gezin ons verkneukelen op de dag die komt. Dat we samen zijn, leuke dingen kunnen doen, een leuke baan hebben, lekker kunnen eten in een fijn huis.

Dag 2018. Je was het moeilijkste jaar ooit, maar ook de mooiste!

2019, here I come.

De foto’s liegen er niet om. Toen ik acht jaar was zat ik voor het eerst acht uur achter elkaar in een vliegtuig. Als gezin vlogen we over de Atlantische Oceaan naar Florida. Het was fantastisch.

Gek van geluk werd ik toen ik enkel lila en paarse M&M’s kon smikkelen. Nog nooit heb ik zo lang met een zakje gedaan. Midden in de nacht nuttigden we een box met twintig kipnuggets, omdat de McDonalds altijd open was. Er waren vier gigantische attractieparken van Disney, automatische ijsmachines en zakken chips van 2000 gram. Ik dronk chocolademelk bij de Starbucks, zag donuts in allerlei kleuren en bovendien bekeek ik mijn eerste 3D-film. Ook was ik verbaasd dat ik hele jonge ‘kinderen’ in auto’s zag rijden. 

Komt je bekend voor? Inmiddels is het ook hier de gewoonste zaak van de wereld. Ook al ziet dat er hier nogal krom uit.

Opeens moeten wij Halloween vieren, doen we aan Black Friday hebben wij torenhoge reclameborden aan de A28 staan. Een klein weiland met een gigantisch reclamebord. Dan moet ik altijd even grinniken.

Voordeel van dit is alles is dat ik in Nederland mijn Starbuckservaring kon verbeteren. Als kind dronk ik nog geen koffie en de chocomelk was er niet te zuipen.

Kan er nog meer veramerikaniseren? Zeker. Als we dan toch lekker aan het na-apen zijn, zorg dan dat de komende jaren de achtbanen enger worden en midgetgolfen een spectaculaire aangelegenheid wordt. Ook de pannenkoeken van IHOP zouden wat mij betreft een toevoeging zijn. Of nog beter: bouw in alle auto’s een automaat. 

Gelukkig hebben we in de tussentijd - en hopelijk nog langer - onze Sinterklaas met zwarte/regenboog/roetveeg piet. Toch? Wat mij betreft een blijvertje.