Alles is oppervlakkig

Diepe zucht. Gezonde, lopende kinderen, die schattig ‘hoi’ zeggen. De wereld onderzoekend rondkijken en kunnen rennen, schreeuwen, dansen, zingen, schaterlachen. Harde realiteit.

Mijn allerliefste zoon heeft twee keer voor zijn leven gevochten. Hij is er nog, maar hoe zijn toekomst eruitziet, weet niemand. Onze liefste is niet in een hokje te stoppen. Artsen weten het niet.
Nog nooit had ik tegelijk zoveel pijn en zoveel vreugde in een week. Duizend vragen komen in mij op. Kan ik ooit nog op vakantie? Kan ik ooit nog normaal leven? Kan ik ooit nog gelukkig zijn? Heb ik nog een eigen leven?

Kan Thijmen ooit lopen, zingen, lezen, schrijven, proeven, van eten genieten? Heeft hij kwaliteit van leven, en wat is dat eigenlijk? We werken keihard voor een paar keer vakantie per jaar, is dat levenskwaliteit? Of is kwaliteit dat ik mijzelf nog kan ontwikkelen, en het ouderschap mag combineren met een carrière?

Maar wil ik dat? Ik heb nog nooit zo gevoeld dat ik leef als in de afgelopen weken. Tussen hoop en vrees lijkt alles in het niet te vallen. Als ik bij mijn lieve zoon ben, dan voel ik dat ik leef, dat ik adem en ben ik in het hier en nu. Daar kan geen wereldreis tegenop. Ik voel mij de rijkste vrouw op aarde want ik mag het mooiste en moeilijkste beroep op aarde uitoefenen: jouw mama zijn.

Zullen we samen de wereld laten zien hoe mooi het is dat we ademen, dat we leven?