De Librije-winkel

Laatst stond ik in de winkel van De Librije, om daar de nieuwste Jonnie Boer-kruiden te scoren. Bleek dat mijn oude buurjongen achter de toonbank stond. We hadden een oppervlakkig gesprekje en ik stelde mijn kookvraag. Ik was op zoek naar kruiden voor een decadente lasagne.

​Uit zijn advies bleek dat die niet in het assortiment zaten. Terwijl ik dat ter harte nam, lachte een man mijn oude buurjongen smakelijk uit. Lag dat aan de glimp van teleurstelling op mijn gezicht? De man in kokskleding voegde er richting de verkoper aan toe: “Pfff haha, net of jij ooit kookt…”. Hij greep in en stak de volgende tien minuten een betoog af welke kruiden lekker bij lasagne waren. Ik helemaal blij. Die heeft er verstand van, dacht ik.

“Geniet ervan”, zegt mijn oude buur tijdens het afrekenen van achter de toonbank. “Door mijn blunder kreeg je toch maar mooi advies van Jonnie himself. Oh pardon? Ik heb gewoon kookadvies gekregen van deze sterrenkok. Mijn dag kon niet meer stuk.

Moet ik toch eens reserveren bij De Librije? Want de passie van de lachende kok wil ik dolgraag op mijn tong proeven. Ook al gaat dat ten koste van mijn portemonnee.