De Senior in mij

Mijn man zegt regelmatig dat er nu al een senior in mij schuilt. Nu al? Op sportief gebied kan ik dat beamen. Als kind probeerde ik elke maand een andere sport. Uiteindelijk bleef ik hangen bij tennis. Dat kon ik redelijk. Maar net als nu, werd veertien jaar geleden bij vrouwentennis kreunen getolereerd. Beschamend. De feminist in mij denkt dan wie heeft bedacht dat dit erbij hoort? Al tennissend extatisch kreunen. Tja, daar vind ik wat van.

Inmiddels tennis ik niet meer, maar wandel en fiets ik regelmatig. Geen elektrische tweewieler trouwens, daar moet je in mijn ogen vijftigplusser voor zijn. Maar wandelen, dat wakkert de endorfine in mij aan. Helemaal zen, heerlijk.

Voor mij geen Nijmeegse Vierdaagse en ik daag mijzelf ook niet uit steeds verder te lopen, want dan is voor mij de lol eraf. Het hoeft ook niet spectaculair. Gewoon lekker foute top 40 knallers in mijn oor en mooie natuur met veel water en ruimte, dan ben ik tevreden.

Op de plekken waar ik graag wandel kom ik verschillende medewandelaars tegen. Je hebt de geitenwollen sokkenwandelaar, met een rugzak vol boterhammen, goede schoenen en altijd een vriendelijk ‘hoi’. Je kent ze wel. Dan de introverte wandelaar, die spontaan chagrijnig wordt als ze een mens in het vizier krijgen. En weigeren hoi te zeggen. Dan denk ik, neem even die moeite of emigreer naar Zweden.

Nog niets vergeleken met ‘mensen met honden’. Zodra die mijn paniekerige hoofd zien zeggen ze steevast “HIJ DOET NIKS HOOR.” En natuurlijk springen die irritante beesten, met hun vieze poten, dan op mijn nieuwe jas. Mensen met honden zeggen dan: “HIJ IS ALLEEN MAAR HEEL ENTHOUSIAST”. Ja, dat was ik tot net ook. Zucht.

En je hebt wandelaars met grijze haren. De laatste categorie. Of eigenlijk vallen alle eerdergenoemde daaronder. Ik vraag mij dan ook regelmatig af waarom ik geen leeftijdsgenoten tref. Want steeds vaker zie ik artikelen verschijnen hoe gezond wandelen is. Het is wat dat betreft een record brekende sport. Elk weldenkend mens zou moeten wandelen. Toch zie alleen de genoemde types.

Dat lijkt te veranderen. Toeval of niet, ik zie tegenwoordig vriendinnen van mijn leeftijd samen wandelen. Hartstikke leuk, maar ergens denk ik... het mag lekker zo blijven. Blijf maar lekker in de stad om te survivallen, of weet ik veel wat.

De senior in mij wil rust.