​Knooin

Het lijkt allemaal zo mooi. Een huis, een baby en een e-bike. Maar de werkelijkheid is soms om te zuchten, en klooi ik maar wat aan.

Nu ga ik hier niet klagen. Toch vind ik het lastig te verkroppen dat de oneerlijkheid van het leven op onvoorspelbare momenten opduikt. Want het leven is echt onvoorspelbaar. Zo had ik vandaag een huilbui, omdat Thijmen verrassend hard groeit. Hij zegt sinds kort ‘papa’ en ‘mama’, brabbelt erop los, kan al behoorlijk lang staan en heeft een obsessie voor karton en plastic. Hij ontdekt de wereld als een malle en wordt waarschijnlijk later karton-plastic-kunstenaar.

Thijmen is geen baby meer, maar een dreumes. Hoewel ik dreumes een afschuwelijk woord vind, snap ik nu pas echt wat Ali B. bedoelt met het sentimentele liedje ‘Terwijl jullie nog bij mij zijn’.

​Om nog meer te verdwijnen in de emotie heb ik dat liedje extra vaak afgespeeld. Wellicht ook omdat ik deze week weer werd geconfronteerd met verlies. Dan heb ik de neiging om meer controle te willen hebben en, best gek, dan vind ik ook opeens dingen leuk die ik anders vreselijk vind. Zo heb ik mijn huis als een malle schoongemaakt, zodat zoonlief gerust de vloer kan likken. Ook poetste ik zijn speelgoed een voor een schoon en bakte ik een appeltaart terwijl dat recept niet in mijn persoonlijke taarten top drie voorkomt.

Nu weer back in reality. De neiging om controle te hebben is nog hetzelfde, maar ik weet dat zoiets niet mogelijk is. Of, zoals Daniel Lohues zo mooi zingt:

’t Blef knooin
’t Blef knooin
‘Niets is ons te dol ‘
En we haolden vol
Mar het blef knooin