Lanterfanten

De laatste tijd verlang ik regelmatig terug naar mijn kindertijd. Daarin kon ik mij stierlijk vervelen en verdwalen in mijn fantasiewereld. Zo had ik een schommel met uitzicht op een betoverend bos waarin ik vaak door de bomen zweefde, net als Pocahontas. Als ik in de zee zwom was ik net zo stoer als Ariel en ging ik graag op zoek naar Sebastiaan-krabbetjes.

Mijn favoriete Disneyfilms hebben wellicht invloed hebben gehad op hoe ik ‘onthaast’. Ik ben dol op de zee en water, en wandel graag over de uitgestrekte Veluwe. 

Als kind heb je geen haast en hoef je niks. Er wordt voor je gekookt, je wordt wakker gemaakt mag eindeloos ravotten in het bos. Overzichtelijk en fijn.

Nu ik zelf moeder ben, gun ik mijn zoon ook zo’n kindertijd waarin alle ruimte is om zich te vervelen en te verdwalen in zijn eigen fantasiewereld. Nu denk ik niet dat hij Pocahontas en Ariel als identificatiefiguren gaat hebben, maar het principe is hetzelfde. Ik hoop dat hij lekker gaat lanterfanten en zich soms eens lekker kan vervelen.  

Tegenwoordig hebben we zoveel haast en moeten we zoveel. Zo had ik laatst een heel karretje vol boodschappen. Achter mij zuchtte en kreunde een norse man met maar twee boodschappen. Meestal ben ik zo attent om te zeggen ga maar voor, maar deze man zuchtte gewoon te hard en er was geen oogcontact mee te krijgen. Ik kon het niet laten om ‘expres’ een gesprekje aan te knopen met de kassière en iets langzamer mijn boodschappen in te pakken. Puur om tegen beter weten in, de man een spiegel voor te houden. 

Soms kan ik dat gehaaste gedrag, waar ik zelf op zijn tijd weleens aan mee, mij aanvliegen. Want waar moeten we tegenwoordig zo nodig heen met z’n allen?

Ik ga dit weekend mij stierlijk vervelen en ik heb er nu al zin in. Stierlijk vervelen met een baby is best lastig, maar in mijn vrije uurtje ga ik lekker niks nuttig doen. Naar het bos misschien?