Moeder van deze tijd

Als ik terugdenk aan mijn kindertijd vond ik het heerlijk dat mijn mama er was als ik uit school kwam. Net als het samen lunchen elke dag. Een fijne veiligheid. Nu ik zelf mama ben, kan ik voorspellen dat ik deze veiligheid niet aan mijn kids kan bieden. Niet elke dag.
 
In de tijd van mijn bevallingsverlof heb ik verschillende podcasts over mama-zijn geluisterd. Zo vond ik Mama'en interessant, want vaak wetenschappelijk onderbouwde meningen. Een aflevering ging over werkende moeders en het eeuwige schuldgevoel dat wij onszelf opleggen. Maar ook het oneindige vergelijken met elkaar. Met ook de vraag wanneer je als moeder op je best bent. Dat gaf stof tot nadenken.
 
Ik ben niet op mijn best als ik vijf dagen voor mijn kinderen zorg. Sowieso vraag ik mij af: wie kan dat in deze tijden nog betalen? Een echte keus is het niet. Maar hoeveel wil ik dan werken? Mijn kinderen zijn maar even klein. Voor mij is drie dagen ideaal om een balans te houden die voor mij goed werkt.
 
In de podcast kwam ook naar voren dat onze generatie een beetje in between zit en de proefkonijnen zijn van het werken en moeder zijn. Sommige mama's maken de keuze om helemaal thuis te zijn. Sommige mama's werken het liefste drie dagen en sommige mama's werken fulltime. De keuze is (nog wel) reuze.
 
Maar een feit is dat alles duurder wordt en door de continuroosters halen we onze kids niet meer op voor de lunch. Sowieso respect voor mijn moeder, wat een gevlieg voor een uurtje lunchen. Wij hebben nu als mama nog de keuze voor parttime werken, maar ik denk dat dit (helaas) wel gaat veranderen in de toekomst.
 
Onze generatie moddert wat aan met in onze herinneringen moeders die klaar zaten met thee. Zie daar het schuldgevoel. Want wij zitten niet klaar met thee. Maar ik stop met dat gevoel, want toen is niet te vergelijken met nu. En straks ooit als mijn kids hun eigen kids krijgen is het zeer waarschijnlijk niet meer voor te stellen om parttime te werken en is ook het fulltime werken voor vrouwen nog normaler geworden.
 
En dat ik dan klaag als oma tegen mijn kids: Tjonge hebben jullie een jaar ouderschapsverlof te verdelen? Wij moesten het doen met enkel zes weken. Toen moesten de mannen alweer aan de bak.