Na een jaar

De laatste foto’s plak ik in. Zijn eerste babyboek is vol. Mij valt op dat ik geen honderden foto’s per maand meer maak. Alles is minder heftig. Rustiger, en dat is geweldig.

​Straks is het een jaar geleden dat onze zoon erg ziek was. lk bewaar zijn kleertjes die hij in het ziekenhuis aan had en ruik er wel eens aan. Ik ruik dan bijna de vrees weer die ik toen voelde. Nooit wil ik daar meer heen. 

Het normale leven heeft mij weer in zijn greep. Zo mag ik mij druk maken over het gebrek aan tijd. De tropenjaren nemen mij af en toe over. Ik dacht na de bevalling ‘ik heb mij nog nooit zo moe gevoeld’, maar twijfel daar nu weer over. Als werkende moeder in het onderwijs met een dreumes, komt dat aardig in de buurt. 

Nu ik terugkijk op het afgelopen jaar, ben ik verbaasd hoe snel dat kan gaan. Hoe het leven ongelofelijk onvoorspelbaar is, hoe snel het slecht kan gaan in je leven. Dat verplicht je te kijken naar de zaken die er werkelijk toe doen. Een spiegel. Maar ook verbazing over hoe het nu gaat. Die omslag is in mijn hoofd nog steeds niet altijd te volgen. 

Ik had mijzelf beloofd om dingen anders aan te pakken en geen verlangens uit te stellen tot later. Dat gaat behoorlijk goed. Mijn normale leven voelt geweldig, ook al tikken mijn wallen soms tot mijn enkels aan. Langzaam durf ik weer te dromen en betrap ik mijzelf bijvoorbeeld erop dat ik een lijstje aan het maken ben met mooie plekken waar ik met ons drietjes nog heen zou willen. Deze zomer vinken we de eerste plek af: Lutjewinkel. Deze metropool stond - uiteraard - met stip bovenaan ;).

​Laatst zag ik een ouder met een kind met een lichamelijke beperking. Dan kan ik uit het niets heel emotioneel worden. Dat had ik kunnen zijn. Tranen lopen dan over mijn wangen. Want ik ben het niet. Het leven had een ander plan met onze zoon. 

En dat is het allermooiste cadeau die ik ontvangen heb.