Horecageneratie

Superdeluxe. Als kind was uit eten echt bijzonder. Wij gingen in mijn herinnering bijna nooit uit eten. Behalve dan naar de Macdonalds. Regelmatig als we op zondag in Drenthe op visite waren geweest maakten we een stop bij de gele M. Als gezin werden we daar best raar op aangekeken. In ons christelijke dorp vonden ze dat niet kunnen op zondag.

​Later werd uiteten steeds normaler. Toen ik ging daten met mijn man en hem vertelde hoe vaak ik buiten de deur at, was hij lichtelijk geschokt. Geld verbrassen aan eten is altijd al iets geweest dat ik graag deed. En nog steeds doe. Een leuke herinnering en ook nog eens lekker eten. Een win-winsituatie. Hoewel culinaire versnaperingen steeds duurder worden, zit de gemiddelde sushitent behoorlijk vol op een random dinsdagavond. Horeca is hotter dan ooit.

​Laatst vertelde mijn man over een jonge collega die een bucketlist had van nog te bezoeken restaurants. Ze had in Utrecht nog veel te gaan. Ze noemde zichzelf dan ook onderdeel van de horecageneratie.
Die opmerking bleef hangen, want vervolgens begon het mij op te vallen dat er in restaurants steeds meer tieners te vinden te zijn die op een doordeweekse avond hun geld verbrassen aan de all you can eat.
Voor je laten koken is dan ook zeker niet langer speciaal. Ook niet bij mij. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het weer speciaal kan maken voor mijzelf. Ja minder gaan. zal een logisch antwoord zijn. Dat ga ik heus proberen, maar tegelijk ben ik verzot op sushi. Het voelt als luxe waar ik intens van geniet.

Hoe dan ook, het blijft een raar gezicht: al die tieners in een sushirestaurant. Ik voel me meteen een stuk ouder. Maar vooral: ik haalde het op die leeftijd echt niet in mijn hoofd om uit eten te gaan met vrienden, ook niet om mijn verjaardag te vieren. Dat deden we gewoon thuis met chips, kaas en cola.

Ik weet denk ik al wat het is.

Vroeger maakte de verhalen van mijn oma altijd indruk op mij als tiener toen ze zei wij gingen nooit uit eten en kregen alleen met kerst cola en chips. En dat was dus heel bijzonder. Uit eten ging ze pas op haar vijftigste verjaardag.

Door oma bleef ik altijd een beetje dankbaar en voelde mij echt bevoorrecht dat wij wel uit eten konden. Dat was vroeger echt niet.

Over helemaal niet zoveel jaren, zijn die opa en oma’s er niet meer om te vertellen aan hun kleinkinderen dat cola ooit ook heel bijzonder was en Fanta nog niet bestond.

Wie vertelt ons dan nog relativerende verhalen en maakt ons bewust dat we het behoorlijk goed hebben en best een beetje dankbaarder mogen zijn.

Wie vertelt dat onze kinderen dan?