​Onbeperkt zonnen

Vroeger was ik er een kei in. Hele middagen in de zon. Om erbij te horen was dat als tiener een must. Een bruin kleurtje, daar werd je populair van. Maar door mijn sproetenhuid hoorde ik nooit bij de glanzend lichtblonde meiden. Die waren na één zonnestraal al tien keer bruiner dan ik. Nee, ik moest moeite doen, veel moeite. Middagen liep ik te zeulen met een ligstoel om die steeds recht in de zon te zetten. Alles voor een beetje een bruin kleurtje, in combinatie met factor tien. Op het internet gingen toen nog niet talloze artikelen rond over de gevaren van de zon en een te lage factor op je huid.

Al net zo hip en happening waren de tubes met bruiningscreme. Dat was vreselijk plakkerig spul van Dove, maar het had wel effect.

Als tiener heb ik mijn sproeten echt gehaat. Er zijn ladingen foundation doorheen gegaan om ze maar niet op te laten vallen. Ik kon die lelijke plekjes maar niet accepteren.

Nu ik daaraan terugdenk kan ik alleen maar terugverlangen naar die tijd. Ik had alle tijd of maakte die om lekker onbeperkt te zonnen. Nu kan en wil ik het niet meer. Ik heb er geen tijd voor, om maar te zwijgen over de inzichten hoe slecht te veel zon is voor je huid. Dat wist ik toen niet. Die onwetendheid had tegelijk ook wel iets. Niet ingesmeerd of met een lage factor, je deed het gewoon. 

​​Al die zonuren zijn een groot verschil met nu. Nu beginnen mijn 3.0-jaren zijn vruchten af te werpen. Ik word inmiddels snel bruin, zelfs met een flinke factor 50 op. Gaat het als een malle. Heerlijk die 3.0-jaren. Ik hoef geen ladingen foundation meer te kopen, want die sproeten zijn gewoon dikke prima.