Onrust

Snel, sneller, snelst. Iedereen lijkt last te hebben van onrust. Zoals velen heb ik ook een YOLO-bucket-millennial-lijst. We lijken meer dan ooit bang om niet alles uit het leven te halen. Want, ja wat dan eigenlijk?

Omdat we zoveel meer prikkels binnen krijgen dan jaren geleden, lijkt het alsof alles mogelijk is. Toch willen we eigenlijk allemaal hetzelfde. Daarbij lijkt rust een luxe geworden. De ene persoon zoekt het in eenTiny house, de ander gaat op wereldreis in een camper en weer een ander zegt zijn baan op om voor zichzelf te beginnen. Niks mis mee. Als je daarmee vriendelijker naar de buitenwereld wordt, zeker doen zelfs. Want de onrust kan vriendelijkheid flink in de weg zitten. 

Ik vind echte rust in de natuur. Laatst had ik zo’n ultiem happinez-moment. Aristoteles zou trots op mij geweest zou zijn. ‘Verwondering is het begin van wijsheid’, in optima forma. 

Al weken moest en zou ik die ene mooie klaproos langs de kant van weg fotograferen. Steeds baalde ik weer als ik voorbij sjeesde en geen tijd nam voor de verwondering.

Op een dag besloot ik dat wel te doen. Het gevolg laat zich raden: ik genoot intens van die mooie klaproos langs de IJssel tussen wilde gele bloemen. Een voorbijvarende boot zorgde voor perfecte plaatje. Ik ging helemaal los met foto’s maken. Belangrijk detail: de bloemen in kwestie bloeiden aan de drukste straat in de wijk. Zo had ik bijna een frontale botsing te pakken. Een reeks flinke scheldwoorden haalden me abrupt uit mijn verwondering. Daar stond ik weer. In de haastige wereld. 

Klaprozen zien en er de tijd voor te nemen betekent ook dealen met anderen die opgefokt ergens heen moeten. Juist die mensen gun ik rust en verwondering. 
​
Vriendelijk zijn is geen eigenschap, het is een gewoonte. Die is soms wat ver te zoeken.