Op vakantie

Opeens mochten we. Een paar maanden geleden had ik niet verwacht dat onze vakantie door zou gaan. Voor het coronatijdperk hadden we op AirBnB de knoop al doorgehakt. Na een online dwaaltocht ging de zomervakantie naar een sfeervolle vrijstaande gîte op het Normandische platteland. Inclusief ruime tuin en schommel. Verlangend keek ik ernaar uit om heerlijk te ontbijten met verse baguettes en andere lekkernijen uit zo’n pittoresk bakkertje. En niet te vergeten de macarons, wijn en goed eten. Uiteraard op een zonnig terras.

Het is sowieso mijn ideaal: een vrijstaand huis ver weg van de drukte. Op die manier kom ik echt tot rust en kan onze dreumes rondrennen, zodat hij vervolgens hopelijk goed slaapt. Het bleek een schot in de roos. Zoonlief kreeg genoeg beweging en vond het heerlijk.

Toch moest ik ook even slikken. Mijn terrasdroom werd al snel ruw verstoord. Zoonlief kan niet al te lang stilzitten. Maar dat niet alleen, de Fransen hanteren openingstijden die voor ons niet bleken te werken. De restaurants serveren eten aan het begin van de middag en ’s avonds vanaf een uur of zeven. Precies zijn bedtijd. Vaarwel terrasdroom. Dat bleek uiteindelijk verschillende voordelen te hebben. Dat begint in de portemonnee, want de pandemieprijzen in de horeca waren geen grap. Ook verschillende producten in de supermarkt trouwens.

Over de supermarkt gesproken, ook mondkapjes maakten het een vakantie om nooit te vergeten. Als ik naar een toilet of de bakker ging, in alle overdekte gelegenheden moesten die dingen op. De eerste dag heftig en bizar, daarna raak je er snel aan gewend. Het nieuwe straatbeeld.

Die bedekking van mond en neus is om een andere reden nog een handicap in de horeca. Vanuit de verte a werd ons al snel duidelijk dat men afstand houden niet belangrijk vindt. Frankrijk hanteert een afstand van een meter, maar zelfs dat vonden etablissementen en hun bezoekers een rekbaar begrip. Tafels en stoelen staan hutjemutje en gasten vinden het mondkapje belangrijker. Want dat is toch de bescherming? Wij trekken onze conclusie en lopen verder.

Hoe irritant ik het doorgaans vind dat zoonlief dagelijks stipt om half zeven wakker is, nu was dat juist ideaal. Door overal vroeg te zijn konden we de drukte vermijden en hebben we nog behoorlijk veel kunnen zien en kunnen genieten van al het moois wat Normandië te bieden heeft. En op tijd weer terug in de tuin van onze gîte.

Maar toch verlang ik ook wel weer naar die anderhalve meter en kijk ik ernaar uit om op het terras te zitten waar de tafeltjes ver genoeg uit elkaar staan en horeca het eind van de middag al eten serveert. En het mondkapje? Ik twijfel of ik die oplaat als ik boodschappen doe, want dat ben ik nu toch al gewend.