Postzegel

Voor het eerst in mijn leven snap ik kampeerders. Na twee weken afzien intens dankbaar zijn met een stromende wc, weer een toiletrol binnen handbereik, en niet te vergeten een fijn bed.

Ik ben verzot op Airbnb. Uren op zoek naar dat ene plekje, weg van de massa. Midden in de natuur, met een goed bed. Alle luxe om eens goed in onze gezinsbubbel te zitten. Dat lukte deze zomer aardig. Op een boerenerf met zeeën van ruimte. Mekkerende schapen maakten mij ’s ochtends wakker en ik kon eindeloos verdwalen in de typische Nederlandse wolkenluchten. Daarin probeer ik nog steeds figuren te zien. Iets wat ik uit mijn kindertijd heb meegenomen en gewoon nog steeds doe.

Eenmaal weer thuis had ik even nodig om mijn gevoel ’Ik ben dankbaar voor ons huis’ terug te vinden.

Onze tuin voelde opeens als een postzegel en ik overtuigde mijzelf ervan dat alleen inwoners van Amsterdam een kleinere tuin hebben. Waarom koos ik vrijwillig voor wonen in de massa? 

Dan kampeerders. Die zijn naar mijn idee alleen maar dankbaar als ze weer thuis zijn. Alles voelt als luxe. Je bent dankbaar voor je geweldige huis. Terwijl ik dagen op Funda rond scrol op zoek naar vrijstaande huizen.

Al snel kom ik tot de conclusie dat die alleen haalbaar zijn als we de loterij winnen. Of als we verhuizen naar Musselkanaal.

Postzegel of niet, inmiddels is dit natuurmeisje, die eigenlijk ook gewoon een stadsmeisje is, gewoon weer dankbaar voor de massa.

Ik kan wel binnen tien minuten sushi eten als ik dat wil. Dat dus.