Schaamte

Het is mijn voornemen om me niet langer te schamen voor mijn gewicht. In de situaties dat dit toch gebeurt is vaak nog een wereld te winnen. Niet alleen door mij.

Bijvoorbeeld tijdens het vliegen. In coronatijd moeilijk voor te stellen, maar er was een tijd waarin ik dat graag deed. Zo ging ik vorig jaar met manlief naar Valencia. Met Transavia. Het vertrouwde wit-groene toestel bleek vervangen door een Deense variant. Dat gaf verrassende inzichten.

Tijdens het instappen vielen vooral de blonde Scandinavische stewardessen op. In de zoektocht naar mijn stoel merk ik dat ik ongemakkelijke blikken krijg. Krijgen wij haar naast mij? Een vertrouwd schouwspel. Hoe dan ook, ik vlieg sowieso graag met extra stoelruimte. Dat verzacht mijn claustrofobisch afzien enigszins. 

Terug naar de Deense inzichten. Die kwamen bij het plaatsnemen in de stoel. De gordel kan doorgaans net dicht. Wat ongemakkelijk gehannes met zich meebrengt. Nu niet. In tegendeel. Zeeën van ruimte. Hoe dat nu weer?

Transavia, hier ligt een dikke kans voor de vollere medemens. Wil je dat ik in een razend tempo mijn gordel dichtklik? Maak ze ruimer! En het haalt bij voorbaat de gêne eraf. 

Een ander voorbeeld: ik zou dolgraag willen abseilen bij een waterval. Maar ja, ik vermoed dat ze die riemen niet in mijn maat hebben. Toch weer die schaamte die me in de weg zit.

Of zeilen. Dat zou in praktijk best kunnen, maar als ik die smalle boten zie, denk ik: moah, daar zie ik mijzelf niet tussen staan. Ik het toch gewoon wel eens overstag gaan. En ik ga het vast en zeker nog wel een keer doen in mijn leven. Ik zit vooral mijzelf in de weg.

Of paragliden. Net zoiets. Het is niet dat ik niet avontuurlijk ben of die dingen niet zou durven. Kan iemand een paraglide ontwerpen voor de bredere mens? 

Mooie voorbeelden waar mijn voornemen in de praktijk toch lastig is. Zit ik vooral mezelf in de weg? Blijkbaar kan het wel anders. Ken je bedrijven of luchtvaartmaatschappijen met ruime riemen? Ik hoor het graag!