Tweede kraamtijd

Hé, hoe was jouw vakantie? Ja prachtig, zo mieters om onze zoon op te zoeken in Japan en daarna door te vliegen naar Australië. Zucht.


Ik hoef niet per se naar Japan, maar dat wij misschien nooit als gezin zulke reizen maken vanwege de epilepsie van onze zoon, geeft een steek van pijn.

Niet dat ik bang ben om iets te missen. Momenteel wil ik vooral graag en lang in onze bubbel blijven, gezin zijn met z’n drieën. Die bubbel die had ik ook toen Thijmen net geboren was. Ik liep toen als een kip zonder kop rond, alles was nieuw. Mijn wereld groter maken ging in hele kleine stapjes. Van 90 meter naar 300, naar 900 en verder.

Zo voelde ik mij ook toen we met Thijmen thuiskwamen van onze “kampeertocht “ziekenhuis. Ik was even vergeten hoe ons huis ook alweer voelde, mijn eigen bed lag en hoe de piano klonk. Een vreemde in mijn eigen huis. Wat je ook hebt als je terugkomt van een kampeervakantie. Je hebt drie weken midden in de nacht met je pleerol over de camping geslopen en bent dan een blij ei als je thuis voor het eerst op je eigen wc zit en niet meer met zo’n wc-rol hoeft te lopen.

Ik geniet intens van onze zoon, hij geeft ons veel vrolijkheid. Het is net of ik elke stap heel bewust zet. Een godswonder dat ik ons vertrouwde wandelingetje naar het winkelcentrum weer maak (uiteraard zonder make up en in joggingsbroek). Ik geef Thijmen 300 keer meer kusjes geef en knuffel hem bizar veel.

Onvoorwaardelijke liefde, maar ook zorgen die niet ophouden. Tranen die op de meest onverwachte momenten stromen en een extreem verliefd gevoel dat ik regelmatig beleef als hij schaterlacht. Alles is zo intens, elke stap vooruit is driedubbel een feestje waard. Maar alles opnieuw ontdekken en in een onzekere wereld terechtkomen zonder handvaten voor de toekomst geeft mij ook het gevoel dat ik bijna val in een diep ravijn.

Hoe vind ik weer grond onder mijn voeten? Die vaste grond die ik voor deze gebeurtenis had lijkt zover weg. Maar ook geen beginnen aan, omdat ik weet dat ik op zoek moet naar een andere soort grond. Hoe blijf ik dan staan? Waar richt ik mij op?

Momenteel geeft muziek veel houvast. Maar ook de dingen blijven doen die ik deed. Afgelopen dinsdag ging ik samen met manlief naar de film Winnie the Pooh (ik mocht kiezen).

Een wijs citaat van een gekke oude beer:
‘What day it is’, asked Pooh.
‘It’s today’, squeaked Piglet.
‘My favorite day’, said Pooh.