Verkneukelen

Deze dagen ontkom ik niet aan bezinning op het voorbije jaar. De afgelopen tijd beleefde ik al veel van zulke momenten. Toch is in december alles op de een of andere manier intenser, heftiger, mooier maar ook pijnlijker.
 
Mijn Top 2000-stemlijst was nog nooit zo emotioneel. Tranen met tuiten heb ik gejankt toen ik die opstelde. Wat is muziek toch heerlijk.
 
Een bewogen jaar was het. Met nog veel onzekerheid over onze zoon. Er zijn wonderen gebeurd, hele grote. De tranen zijn nog niet op en zullen blijven komen. Dat is moeilijk uit te leggen. Inmiddels ben ik ook dankbaar, bijvoorbeeld dat ik geloof dat Thijmen mag gaan lopen. Tegelijk merk ik dat ik ongelooflijk verbaasd hoe het leven verloopt. 
 
Ik ben niet meer dezelfde. Thijmen laat mij elke dag anders naar het leven kijken. Ook al zou ik met Thijmen en manlief nog naar verre oorden kunnen, dat hoef ik niet eens per se meer. Die onrust is weg. Het gevoel om iets te missen, dat je maar een keer leeft en dat je alles uit het leven moet halen. Dat geeft rust.

Het leven gaat anders dan je wil, ook al lijkt het misschien niet zo. Confronterend dat ik deze levenslessen nu al moest leren. Dat had ik graag nog een aantal jaren uitgesteld. Het leven is niet maakbaar en is best vaak moeilijk, ook al willen we dat liever ontkennen.

Het allerfijnste woord van 2018 voor mij is dan ook veruit verkneukelen. Helemaal in deze donkere tijden. Het enige wat ik wil is elke dag als gezin ons verkneukelen op de dag die komt. Dat we samen zijn, leuke dingen kunnen doen, een leuke baan hebben, lekker kunnen eten in een fijn huis.

Dag 2018. Je was het moeilijkste jaar ooit, maar ook de mooiste!

2019, here I come.