Vreemde leegte

Rouwen is nooit klaar. We dragen het altijd met ons mee

De afgelopen jaren leefde ik tussen hoop en vrees. De onzekerheid hoe onze zoon zich zal ontwikkelen en of hij ‘normaal meekomt’, is er constant. Met zo’n prachtige zoon heb je een hoop te verliezen.

De hoop overheerste en daar focuste ik mij op. Hoe kon ik anders doorgaan?

En het gaat heel goed. Het leek er zelfs op dat ons wonderkind amper iets aan zijn ‘ongeluk’ zou overhouden. Een groot wonder.
 
Bij het selecteren van mijn Top 2000-lijst vond ik het lied ‘Vreemde leegte’ van de 3JS. Ik kon er slecht naar luisteren, te confronterend. Maar uiteindelijk na onverbiddelijk nieuws. Kon ik er niet meer omheen. Het verwoordt het proces van verlies nemen zo ontzettend mooi.

Wat is dat voor een vreemde leegte
waarin ik al weken zweef
de mist is verdwenen, echter wat er overbleef zal nooit meer hetzelfde zijn
Er sterft een deel van mij.
Ze hebben me hoop gegeven
Dat tijd wel een antwoord heeft
 
Nu is de tijd gekomen van enkele antwoorden. Nieuws dat inslaat als een bom. Onze zoon hoort wellicht bij de slechtzienden, en dat is slikken. Afscheid nemen van verwachtingen. Misschien het autorijden of het potje golf met opa.

Welke dingen gaat hij wel en niet kunnen later? Hoe vindt hij zijn plekje in de maatschappij. Zijn toekomst en daardoor ook de mijne is veranderd.

Ik weet dat we er uiteindelijk wel gaan komen. En dat ik mijn lieve zoon bijna kwijt was. Dat neemt niet weg dat ik mij nu even afvraag hoe we hier doorheen komen.

Daarom hou ik mij maar vast aan de volgende zin.

Soms is alleen al opstaan en doorgaan geweldig moedig.