Zoals het hoort

Zodra de zon schijnt komen ze in groten getale tevoorschijn: coronawandelaars. Ik betrap mijzelf erop dat ik het daardoor steeds vaker jammer vind zodra het stralend weer is. 

Mijn favoriete looplocaties zijn nu volgeladen met iedere leeftijdsklasse. Voor de pandemie en deze zwangerschap haalde ik de lieve oude mensjes altijd in, en haalden de hardlopers mij in. Prima deal! De jongere medemens zag je niet in de natuur. Die zaten geld te verbrassen op een festival of waren druk met traveltherapie over de hele wereld. 

Inmiddels haalt ongeveer elke lockdownloper mij in. Dat is dan ook meteen mijn probleem: het confronteert mij met mijn hoogzwangere slakkengang. Bijvoorbeeld ingehaald worden door volgrijze senioren.

Het voordeel hiervan is dan weer dat ik mij behoorlijk kan meten aan de wat oudere mens. Het voelt alsof ik elke week 5 jaar ouder wordt. Mijn gevoelsleeftijd zit nu ongeveer op 60+. 

Nu zie ik dat met mij ook de hardlopers van slag raken, want ook zij moeten inleveren. Manoeuvreren langs de virusvoetgangers, dat wil je denk ik niet. 

Mijn remedie? Inleven in de regels van het dierenrijk. In mijn territorium wordt het opeens veel drukker met allerlei verschillende dieren. Ik kan het wel gaan bewaken, maar goed waar moet ik vredesnaam beginnen. Het is al te laat. Ik kan het niemand kwalijk nemen.
​
Zou iedereen na de pandemie weer naar zijn vertrouwde stekkie gaan? Ik hoop het. Dan deel ik mijn lievelingsplekken weer met de vertrouwde senioren en de hardlopers. Zoals het hoort.